Esther de Bruijn, oprichter van de Samen naar School klassen van Stichting Liz:
“Mijn nichtje Liz is meervoudig gehandicapt. Dus ik weet wat er met je gebeurt als zo’n kindje in de familie wordt geboren. Hoe moeilijk de zoektocht soms is om een goede plek te vinden voor je kind. Je wilt dat je kind zoveel mogelijk meedoet in de maatschappij, ondanks haar beperkingen. Bij grote gehandicaptenorganisaties lukt dat vaak niet. Ik weet dat, want ik heb daar zelf gewerkt.
Dat het beter kan; ook dat heb ik via mijn werk gezien. Op een basisschool in Breda waar ik als muziektherapeut gewerkt heb, werd de Samen naar School klas van Stichting Mees gestart. Daar worden kinderen met een beperking opgevangen in een eigen lokaal binnen een Brede School. Ik heb dat vanaf de zijlijn gevolgd en dacht: dit ga ik ook doen!
Ik ben gaan kijken hoe het in andere klassen werd aangepakt. Vervolgens heb ik contact gelegd met het Gehandicapte Kind. We kregen financiële steun om de klas in te richten. Daarmee kochten we een snoezelhoek. Dat is niet alleen een mooie rustplek in onze klas, het is ook een ontmoetingsplek: de kinderen van de kinderopvang en basisschool snoezelen graag met onze kinderen. Verder hebben we met de bijdrage heel gericht spel- en leermaterialen aangeschaft. We kregen bijvoorbeeld een jongetje in de klas dat naast zijn meervoudige handicap ook blind is. Voor hem kochten we speciaal materiaal waar hij mee kan werken en spelen.
Ik wil uit de kinderen halen wat erin zit. Ieder kind kan leren, ook kinderen met zware beperkingen, en ik ben ervan overtuigd dat dat nog beter gaat in contact met kinderen zonder beperking. Daarom doen we zo veel mogelijk samen met de kinderen van de basisschool. Die moesten natuurlijk wel even wennen aan onze kinderen. In het begin stelden ze veel vragen: Wat doet zij? Waarom kan zij niet praten? Waarom kwijlt ze zo? En na twee weken keek niemand er meer van op.
Er kwam een meisje in onze groep die niet zelfstandig kon eten en een maagsonde had. Wij namen haar iedere keer mee naar haar leeftijdsgenootjes in de peutergroep en sloten dan aan bij het fruit eten. Zo hebben we heel langzaam iedere keer weer opnieuw geoefend met een hapje gepureerd fruit en telkens als ze een hapje op had, dan juichten alle kinderen heel hard. Dat vond ze zo leuk, dat motiveerde haar om de hapjes te nemen. Uiteindelijk kon ze na anderhalf jaar intensief oefenen volledig zelfstandig eten en drinken. Wat een overwinning!
Inmiddels is onze stichting flink gegroeid. We hebben met hulp van het Gehandicapte Kind nog twee Samen naar School klassen opgericht: eentje in een andere wijk in Nijmegen en eentje in Middelaar. En dit jaar startte onze eerste klas in het voortgezet onderwijs in Nijmegen. Want als je 12 bent wil je graag naar de middelbare school, ook als je een handicap hebt.”
